Γιώργος Ν. Οικονόμου καθηγητής Φιλοσοφίας
Η γενικευμένη παρακμή που διαποτίζει τη νεοελληνική κοινωνία είναι
εμφανέστατη και στην απουσία ουσιαστικών κινήσεων και προτάσεων για
έξοδο από την παρακμή. Ειδικά τα κόμματα της Αριστεράς έχουν επιδοθεί σε
πλειοδοσία προτάσεων για έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή
Ένωση, για επάνοδο στη δραχμή, για στάση πληρωμών, για διαγραφή του
χρέους. Αυτές οι πομπώδεις διακηρύξεις δεν έχουν άλλη αιτία και άλλο
σκοπό από το να συγκαλύψουν τόσο τη μεγάλη αδυναμία κατανόησης της
πραγματικότητας όσο και την παροιμιώδη πολιτική τους ανικανότητα. Κατ’
αρχάς, δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα: ποιος θα λάβει και θα χειρισθεί
αυτές τις ανατροπές. Επίσης, δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι και πριν
από την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη υπήρχε το ίδιο
διεφθαρμένο και ανίκανο ολιγαρχικό σύστημα με τις ίδιες αντιλήψεις,
νοοτροπίες και δομές, το οποίο άλλωστε οδήγησε την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή
Ένωση και στην Ευρωζώνη. Εάν όλα αυτά δεν αλλάξουν άρδην, εάν
παραμείνει το ίδιο κομματοκρατικό πελατειακό σύστημα με τους ίδιους
θεσμούς, οργανισμούς και νόμους, τότε οποιοδήποτε από τα προτεινόμενα
μέτρα της Αριστεράς και αν εφαρμοσθεί θα οδηγήσει σε χειρότερα. Με το
υπάρχον ολιγαρχικό σύστημα, με κόμματα, αντιπροσώπους, γραφειοκράτες,
συντεχνίες και ποικίλα λαμόγια δεν δύναται να υπάρξει βιώσιμη λύση.
Επίσης, το κύριο πολιτικό σύνθημα των κομμάτων της Αριστεράς είναι «εκλογές τώρα για να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός». Όμως είναι γνωστό πως, από την μεταπολίτευση έως το 2009, σε διάστημα τριάντα πέντε ετών, έχουν γίνει ένδεκα εκλογικές αναμετρήσεις, δηλαδή μία ανά τρία έτη κατά μέσον όρο, αλλά η χώρα οδηγήθηκε πλησίστια στη χρεοκρατία. Τι θα προσφέρει μία καινούργια εκλογική αναμέτρηση; Μόνο κάποια συνήθη αλλαγή φρουράς στην κυβέρνηση και ίσως κάποια άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, δηλαδή τίποτε το ουσιαστικό. Και αυτό διότι στην πραγματικότητα ο «λαός» δεν είναι κυρίαρχος, αλλά μόνο στις διακηρύξεις και στις φαντασιώσεις. «Κυρίαρχος» σημαίνει να λαμβάνει τις αποφάσεις, να θεσπίζει τους νόμους, να ελέγχει την εξουσία, να είναι δηλαδή κύριος της συνολικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού βίου. Όμως αυτή η κυριαρχία δεν υπάρχει, αντιθέτως οι ουσιαστικοί κυρίαρχοι είναι τα κόμματα και οι βουλευτές, οι τράπεζες και οι χρηματιστές, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ. Άρα η λαϊκή κυριαρχία είναι το ουσιώδες ζητούμενο: πώς η κοινωνία θα γίνει ουσιαστικός κύριος των αποφάσεων, των νόμων και όλων των εξελίξεων. Για το ζήτημα αυτό τα κόμματα της Αριστεράς δεν λένε απολύτως τίποτε, πράγμα που σημαίνει πως, εν τέλει, είναι υποστηρικτές της αντιπροσώπευσης και στυλοβάτες της ολιγαρχίας......Διαβάστε το υπόλοιπο εδώ
Επίσης, το κύριο πολιτικό σύνθημα των κομμάτων της Αριστεράς είναι «εκλογές τώρα για να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός». Όμως είναι γνωστό πως, από την μεταπολίτευση έως το 2009, σε διάστημα τριάντα πέντε ετών, έχουν γίνει ένδεκα εκλογικές αναμετρήσεις, δηλαδή μία ανά τρία έτη κατά μέσον όρο, αλλά η χώρα οδηγήθηκε πλησίστια στη χρεοκρατία. Τι θα προσφέρει μία καινούργια εκλογική αναμέτρηση; Μόνο κάποια συνήθη αλλαγή φρουράς στην κυβέρνηση και ίσως κάποια άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, δηλαδή τίποτε το ουσιαστικό. Και αυτό διότι στην πραγματικότητα ο «λαός» δεν είναι κυρίαρχος, αλλά μόνο στις διακηρύξεις και στις φαντασιώσεις. «Κυρίαρχος» σημαίνει να λαμβάνει τις αποφάσεις, να θεσπίζει τους νόμους, να ελέγχει την εξουσία, να είναι δηλαδή κύριος της συνολικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού βίου. Όμως αυτή η κυριαρχία δεν υπάρχει, αντιθέτως οι ουσιαστικοί κυρίαρχοι είναι τα κόμματα και οι βουλευτές, οι τράπεζες και οι χρηματιστές, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ. Άρα η λαϊκή κυριαρχία είναι το ουσιώδες ζητούμενο: πώς η κοινωνία θα γίνει ουσιαστικός κύριος των αποφάσεων, των νόμων και όλων των εξελίξεων. Για το ζήτημα αυτό τα κόμματα της Αριστεράς δεν λένε απολύτως τίποτε, πράγμα που σημαίνει πως, εν τέλει, είναι υποστηρικτές της αντιπροσώπευσης και στυλοβάτες της ολιγαρχίας......Διαβάστε το υπόλοιπο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου