Τι να κάνω στρατηγέ;

Γράφει ο Στρατής Μαζίδης

Μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο. Βρισκόμαστε λίγες ώρες από το άνοιγμα της κάλπης. Αδυνατώ να κλείσω μάτι. Σκέπτομαι τα παιδιά μου που κοιμούνται ήσυχα λίγο παραδίπλα. Με τι κριτήριο να ψηφίσει κανείς; Πώς να επιλέξει; Και αίφνης φέρνω στο νου μου το μεγάλο στρατηγό της Εθνικής Παλιγγενεσίας, το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

- «Τι να κάνω στρατηγέ;» συλλογίζομαι…Αν και ξέρω πολύ καλά τι πρέπει να κάνω. Ακούω ένα βηματισμό βαρύ. Και εκεί μέσα στη……

νύχτα τον βλέπω ολοζώντανο μπροστά μου, λεβέντη να μου λέει με μια ορθή φωνή τα παρακάτω λόγια όπως τα είχα διαβάσει στα απομνημονεύματά του.

«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμε την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την εδική μας, την τούρκικη δύναμη.

Τώρα όπου ενικήσαμε, όπου ετελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα. Ομοιάζομεν σαν να είναι εις ένα λιμένα πενήντα-εξήντα καράβια φορτωμένα, ένα από αυτά ξεκόβει, κάνει πανιά, πηγαίνει εις την δουλειά του με μεγάλη φορτούνα, με μεγάλο άνεμο, πηγαίνει, πουλεί, κερδίζει, γυρίζει οπίσω σώον. Τότε ακούς όλα τα επίλοιπα καράβια και λέγουν: «Ιδού άνθρωπος, ιδού παλληκάρια, ιδού φρόνιμος, και όχι σαν εμείς οπού καθόμεθα δειλοί, χαϊμένοι », και κατηγορούνται οι καπεταναίοι ως ανάξιοι. Αν δεν ευδοκιμούσε το καράβι, ήθελε ειπούν: «Μα τι τρελλός να σηκωθεί με τέτοια φορτούνα, με τέτοιο άνεμο, να χαθεί ο παλιάνθρωπος, επήρε τον κόσμο εις τον λαιμό του»»

- Εκείνα τα χρόνια μου συνέχισε, κάποιοι Ρωμιοί είχαν αρχίσει να αποκτούν αξιώματα. Εγένοντο μου είπε γέροντες, δημογέροντες, προεστοί και πρόκριτοι, κάτι σαν τους δικούς σας δημαρχαίους σήμερα. Χώρια κάποιους που περνούσαν την Υψηλή Πύλη και υπηρετούσαν σε καλά πόστα το βρωμοσουλτάνο.

- Αυτοί δεν ήθελαν να σηκώσουν οι Έλληνες κεφάλι στρατηγέ μου ε;

- Όχι βέβαια. Μας έλεγαν τρελούς. Ότι είμαστε χαμένοι από χέρι. Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι που τα δοκαν όλα για τον Αγώνα. Οι πολλοί όμως κιότεψαν! Πως θα βάλουμε το γένος σε περιπέτειες τώρα που τα πάμε καλά με τους Οθωμανούς. Θα χάσουμε τα προνόμιά μας, τους παράδες μας, ενώ όλοι πεινούσαμε, πως θα βρεθούμε στο περιθώριο. Αλλά οι μπαμπέσηδες απλά ανησυχούσαν για τα τομάρια τους και κει που είχαν φτάσει. Θα έχαναν τα αξιώματά τους. Επούλησαν την ψυχή τους στο διάολο.

- Έγινε όμως η Επανάσταση στρατηγέ!

- Γένηκε παιδί μου και σήμερα ζεις εσύ και τα παιδιά σου λεύτεροι… Ααααχ…

- Τι συνέβη στρατηγέ;

- Αγόρι μου τη λευτεριά τη βρήκατε έτοιμη. Οι μανάδες σας δε ξενύχτησαν κρατώντας τσίλια μη μπουκάρουν οι παλιότουρκοι και σας αρπάξουν. Δεν εκτιμήσατε τη λευτεριά που σας δόκαμε χύνοντας το αίμα μας. Την ξεπουλήσατε για λίγες εφήμερες χαρές, λες και δεν επαιρνούσατε καλά, στερημένα λίγο ίσως, αλλά καλά. Ξυπνάγατε με χαμόγελο το πρωί και κοιμόσασταν με ηρεμία τη νύχτα.

- Πόσο δίκιο έχεις στρατηγέ. Γίναμε σκλάβοι με τη θέλησή μας…

- Φοβάμαι παιδί μου. Φοβάμαι ότι ο λαός μας έμαθε στις ανέσεις, καλόμαθε, καλόζησε και απόκαμε. Θα σας σφάξουν ωρέ ενώ ροχαλίζετε!!! Βλέπεις εμείς δεν είχαμε τίποτες. Μας είχαν στερήσει τα πάντα. Δεν είχαμε σχολειά, δεν μπορούσαμε να κάμουμε το Σταυρό μας, έκλεβαν τα παιδιά μας, τα μεγάλωναν και τα καμαν οχτρους μας! Η ΑΝΑΓΚΗ μας οδήγησε εκεί. Η ΑΝΑΓΚΗ γένηκε ΙΣΤΟΡΙΑ παιδί μου, όπως λέει εκείνο το λεβέντικο τραγούδι σας που μας το λέει τώρα εκεί ψηλά ο Δημητρός.

- Να τανε τουλάχιστον το 21

- Στο χέρι σας είναι και εμείς θα μαστε μαζί σας!
Ο στρατηγός κινήθηκε να φύγει. Μη φεύγεις! Στάσου!

- Αγόρι μου πρέπει να κινήσω κι αλλού. Είναι κι άλλοι σαν εσένα που θέλουν μια τόνωση, που αποζητούν μια κουβέντα ωρέ! Εσύ θα κάμεις αυτό που πρέπει. Θα σεβαστείς κι εμάς που αγωνιστήκαμε, θα σεβαστείς και τα παιδιά σου. Λεύτερη πατρίδα παρέλαβες, λεύτερη θα παραδώσεις. Αυτό είναι το χρέος σου απέναντι σε μας. Και μεις φτωχοί ξεκινήσαμε…αλλά λεύτεροι…
Αγκαλιάζω το στρατηγό και του φιλώ το χέρι. Θα σε περιμένω ξανά του είπα, να γιορτάσουμε μαζί!

Ο στρατηγός Κολοκοτρώνης κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του, φόρεσε την περικεφαλαία του, μου έδωσε μια γερή στην πλάτη, έζεψε τ’άλογο κι έφυγε κόντρα στον άνεμο.
Η ελευθερία μετρά πάνω από όλα. Να είσαι κύριος στον τόπο σου, στο σπίτι σου, στην οικογένειά σου. Εμείς δε χρειαζόμαστε γιαταγάνια, ακόμη… Μια ψήφος είναι αρκετή.
Σύρθηκα αθόρυβα μέσα στο σπίτι. Πήγα στο προσκεφάλι των παιδιών. Κάθισα δίπλα τους. Τα σταύρωσα, τα φίλησα και τα χάζευα. Απόπνεαν μια γαλήνη. Και κατάλαβα ότι είναι ευτυχισμένα όχι γιατί θα έχουν ρευστότητα οι τράπεζες, όχι γιατί in the year 2525 θα μειωθεί το χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ ή επειδή ο οίκος Fitch από CCC—- θα μας ανεβάσει ένα σκαλοπάτι αλλά γιατί έχουν τους γονείς τους, γιατί αισθάνονται ελεύθερα, γιατί αισθάνονται ασφάλεια, γιατί υπάρχει αγάπη. Γιατί εμάς χρειάζονται κι όχι τις ψεύτικες υλικές ανέσεις, το iphone, το ipad, το ipod, το JVC και στην tv το BBC.

Προχθές είχα τάξει στο γιο μου πως θα καθόμασταν μαζί να φτιάξουμε ένα επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο από κάτι χοντρά χαρτόνια. Κι όντως με κάτι απλά φτηνά υλικά, ένα συρραπτικό κι ένα χαρτοκόπτη, φτιάξαμε το ΜΑΚΕΔΩΝ (γνωστό και ως το παλιό ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ Ι για τους καραβολάτρες) και με άσπρα καράβια τα όνειρά μας σε κάποιο κοντινό γιαλό βάλαμε πλώρη για την Κύθνο μαζί αφού το γεμίσαμε αυτοκίνητα στο πρώτο του ταξίδι… θυμήθηκα πως έπαιζε με το πλοίο μόλις το τελειώσαμε. ‘Κοίτα ενθουσιασμός» είχα πει στη γυναίκα μου, «είναι γιατί το έφτιαξες εσύ» μου είπε. Αλλά σάμπως εγώ τι κράτησα από τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια; Τον πατέρα μου, την μάνα μου και την πίστη μου. Ούτε ομόλογα, ούτε έντοκα, ούτε άτοκα, ούτε βιβλιάρια καταθέσεων, ούτε τίποτε.

Τελικά είναι απλά τα πράγματα. Εμείς κάναμε τη ζωή μας περίπλοκη, όσοι την κάναμε. Κι έπειτα έφερα στο νου μου, ένα φίλο μου, διευθυντή ενός δημοτικού σχολείου στην πόλη που ζω. Μιλούσαμε για την κατάσταση. Τι θα γίνει και στα σχολεία ρε Γιάννη του είπα… Δε θα έχετε προσωπικό. Και μου απαντά «Στρατή μισθούς μπορεί να μην υπάρχουν, αλλά ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ θα έχουμε». Και αν είναι όπως ο Γιάννης, η Ελλάδα και τα παιδιά της δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν, αλλά πολλά να ελπίσουν.

Κοίταξα τα παιδιά για τελευταία φορά. Τουλάχιστον στο λίγο που περνά από το χέρι μου, εγώ δε θα τα κάνω σκλάβους. Θα κοιμηθώ με καθαρή συνείδηση. Κι αν η ζωή δε μου γράφει να τα δω να μεγαλώνουν, το χρέος μου απέναντί τους θα το έχω κάνει με το παραπάνω στο όσο έμεινα κόντα τους. Για τον πατέρα τους δε ντρέπονται όταν θα τον θυμούνται. Τὸν καλὸν ἀγῶνα ἠγώνισμαι τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα.

Θα συνεχίσω το ταξίδι μου για την Ιθάκη, έστω και με μικρότερο καράβι που όμως θα είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα τους συναντήσω,αν δεν τους κουβανεί μέσα της η ψυχή μου, αν δεν τους στήνει εμπρός μου. Αλλά και πάλι δε θα τους φοβηθώ. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνω σε λιμένας πρωτοειδωμένους. Δε βιάζω καθόλου το ταξίδι. Και πράγματι η Ιθάκη μέχρι τώρα δε με γέλασε, κι όση πείρα απέκτησα, τώρα πια κατάλαβα η Ιθάκη τι σημαίνει…
Κι αφού αυτή ποτέ της δε με πρόδωσε, ούτε εγώ σκοπεύω να το κάνω.

Διερευνητική εντολή δημιουργίας παράνοιας...

Του Γιάννη κότσιρα
Τελικά τι μας αποκάλυψε η κάλπη;
1. Υπάρχει λοιπόν δυνατότητα αλλαγής – ακύρωσης του μνημονίου παρά τις κραυγές του Βενιζέλου, Σαμαρά, Παπαδήμου και των Γερμανών τις προηγούμενες μέρες ότι δεν υπάρχει.
2. Υπήρχε λοιπόν δυνατότητα ευνοϊκότερων όρων δανεισμού όταν μας έλεγε το ΠΑΣΟΚ ότι δεν υπήρχε.
3. Είναι αδύνατο τελικά να φύγουμε από την Ευρωζώνη αν δεν το θέλουμε οι ίδιοι. Δεν μπορούν λοιπόν να μας διώξουν όπως έλεγαν οι συγκυβερνήτες μέχρι πριν λίγες ημέρες. Ο μόνος τρόπος να μας δυσκολέψουν είναι να μας κόψουν τις δόσεις και αυτό συζητιέται καθώς αυτό θα οδηγούσε όλη την Ευρωζώνη σε κίνδυνο.
4. Η πολιτική των κομμάτων καθορίζεται από τα ΜΜΕ και όχι από τις ανάγκες της χώρας. Ή μάλλον οι ανάγκες της χώρας καθορίζονται από τις ανάγκες των ΜΜΕ.
5. Το Δουβλίνο 2 μαζί με τη συνθήκη Σέγκεν, δεν επιτρέπουν ούτε να γυρίσουμε τους μετανάστες στις πατρίδες τους αλλά ούτε και να τους στείλουμε στον τελικό προορισμό τους που σε μεγάλη πλειοψηφία δεν είναι η Ελλάδα.

6. Ο εκλογικός νόμος είναι φτιαγμένος από παρανοϊκά μυαλά και αντιδημοκρατική νοοτροπία.
7. Υπάρχει κάποια έκθεση, κάποιας Black Rock, που αφορά τις Ελληνικές τράπεζες και που οι Ευρωπαίοι, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον Παπαδήμο και τους Έλληνες τραπεζίτες, προσπαθούν να κρατήσουν απόρρητη. Γιατί άραγε και γιατί έπεσε τέτοιος πανικός όταν ζητήθηκε η δημοσιοποίησή της;
8. Οι Γερμανοί κέρδισαν τα 10πλάσια από αυτά που μας δάνεισαν, επειδή μας δάνεισαν…
9. Η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα, αρκεί οικονομικά να ανήκει στις χώρες της Αφρικής…
10. Όλοι φοβούνται να πουν την αλήθεια…
Αυτές και άλλες πολλές ήταν αποκαλύψεις που έγιναν απλά και μόνο λόγω του αποτελέσματος των εκλογών. Φανταστείτε λοιπόν τι θα συνέβαινε αν είχαμε και ξεκάθαρο αποτέλεσμα.

Προσπαθώ λοιπόν να καταλάβω κάποια πράγματα αλλά δυστυχώς κάποιοι στρουθοκαμηλίζουν.

Προσπαθούν να υποχρεώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, αδιαφορώντας για τις δεσμεύσεις του απέναντι στους ψηφοφόρους του και μάλιστα θέλουν να τον υποχρεώσουν να συγκυβερνήσει με την δική τους πολιτική.

Αν θυμάμαι καλά η εντολή που έδωσε το 16,8% στο συγκεκριμένο κόμμα είναι να μην εφαρμόσει το μνημόνιο αφού αυτή ήταν η βασική του προεκλογική δέσμευση και όχι να συγκυβερνήσει με όποιον του το απαιτήσει.

Δηλαδή μπροστά στον κίνδυνο της ακυβερνησίας, είναι υποχρεωμένος να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να συνεχιστεί η πολιτική, που μας έφερε ως εδώ και ακόμη περισσότερο να συντηρήσει την τακτική των κομμάτων να αναιρούν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις την επομένη των εκλογών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τα λεγόμενά τους, δεν είναι το καταστροφικό κόμμα της δραχμής, του χάους και της απομόνωσης; Τι καούρα είναι αυτή τώρα να συνεργαστούν όλοι μαζί με αυτό το βδέλυγμα της πολιτικής;

Επίσης πως αδιαφορούν παντελώς για μία πολύ ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα που είναι αυτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων;

Κάτι ακόμα.

Εφόσον ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ συγκεντρώνουν την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή με 168 βουλευτές και αφού συμφωνούν σχεδόν σε όλα, γιατί δεν σχηματίζουν κυβέρνηση αφού είναι τόσο επείγουσα η παρούσα κατάσταση και ανησυχούν τόσο πολύ για την ακυβερνησία; Και γιατί επιμένουν στη συμμετοχή ενός κόμματος με του οποίου την πολιτική διαφωνούν;

Γιατί η ΔΗΜΑΡ θέλει να υποχρεώσει τον ΣΥΡΙΖΑ να συρθεί σε αντίθετη ιδεολογική πορεία από αυτή που πιστεύει, εφόσον δεν είναι απαραίτητος στον σχηματισμό κυβέρνησης;
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει από τη μία για καταγγελία και από την άλλη για επαναδιαπραγμάτευση; Μήπως το ένα είναι αναγκαίο για να συμβεί το άλλο; Μήπως η διαφορά είναι στον τρόπο και όχι στον τύπο; Καλή η ελευθερία απόψεων αλλά το να μιλάτε κοινή γλώσσα δεν είναι κακό. Σίγουρα καταλάβαμε πόσο πλούσια είναι η γλώσσα μας ώστε να χρησιμοποιούμε πολλές διαφορετικές λέξεις για να πούμε τα ίδια αλλά μην το παραξηλώνετε κι εσείς.

Υπάρχει όμως και κάτι που με προβληματίζει ακόμα περισσότερο.
Τι είναι αυτό που δεν επιτρέπει σύστημα Κυβερνώσας Βουλής;

Και αν στις νέες εκλογές, είτε η ΝΔ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, βγουν μεν πρώτοι αλλά και πάλι δεν υπάρχει αυτοδυναμία, που είναι και το πιθανότερο σενάριο, τι είναι αυτό που μας διασφαλίζει ότι τότε θα σχηματιστεί κυβέρνηση; Αυτό δεν είναι ακριβώς ερώτηση αλλά προειδοποίηση και προς τα δύο παραπάνω κόμματα.

Αλλά και προειδοποίηση και προς τα υπόλοιπα δύο κόμματα της αριστεράς. Γιατί δυστυχώς οι μικροκομματικές τους ανάγκες αντί να οδηγήσουν σε ενότητα, οδηγούν σε χαμένες ψήφους μεγάλων ποσοστών και σε ανησυχία. Διότι το ΚΚΕ, αυτήν τουλάχιστον τη φορά, πήρε τις ψήφους και τις κατέστησε άχρηστες για την κοινοβουλευτική δημοκρατία και η ΔΗΜΑΡ τις χρησιμοποίησε κατά που φυσάει ο άνεμος των τηλεοπτικών πάνελ. Και αυτά σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο. Στις εκλογές κύριοι, δεν βάζετε υποψηφιότητα για να δείτε μόνο πόσοι σας γουστάρουν αλλά για να διαμορφώσετε τις πολιτικές εξελίξεις. Οι συμμετοχή στις εκλογές δεν είναι συμμετοχή στο “Ελλάδα έχεις ταλέντο”.

Αυτές οι τακτικές και τώρα απευθύνομαι σε όλα τα κόμματα, οδηγούν δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, μία μερίδα κόσμου να βρίσκει την διέξοδο σε ακραίες και εγκληματικές καταστάσεις…

Η τρομοκρατία για σενάρια που ούτε ξέρει κανείς αν είναι εφαρμόσιμα καθώς δεν υπάρχει νομική βάση, όπως η έξοδος από το Ευρώ ή την Ευρώπη αφού όλοι παραδέχονται πως δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα μονομερώς από τους Ευρωπαίους, ή η επιστροφή στη δραχμή που έτσι κι αλλιώς μάλλον εκεί πάμε είτε με μνημόνιο είτε χωρίς και κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα αν τελικά κάτι τέτοιο είναι απαραίτητα κακό για την Ελλάδα, στο μόνο που οδηγεί είναι στον άνευ προηγουμένου πανικό και στην αποδόμηση της κοινωνικής συνοχής.
Αλλά και να οδηγηθούμε από μόνοι μας τελικά στην έξοδο από το Ευρώ ή την Ευρωζώνη, έχει κανείς την υπευθυνότητα και την σοβαρότητα να δεχτεί αυτή την πιθανότητα και να πει το ότι ΟΚ μπορούμε και χωρίς αυτούς; Έχει κανείς το πολιτικό ανάστημα και την αγάπη για αυτή τη χώρα να την οδηγήσει στην ανεξαρτησία και στην μελλοντική εσωτερική ειρήνη;
Ποιος επιτέλους θα μιλήσει ειλικρινά και χωρίς να φοβάται την αλήθεια και ποιοι τελικά έχουν τη δυνατότητα να πάρουν την ευθύνη των αποφάσεων του Ελληνικού λαού;
Και καλά, από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν περιμένουμε να φερθούν υπεύθυνα καθώς η βάση της πολιτικής τους είναι η κωλοτούμπα και το ψέμα. Οι υπόλοιποι; Πως εκμεταλλεύονται την ευκαιρία που τους δίνει ο Ελληνικός λαός;

Αντί λοιπόν να κάνουν ουσιαστική πολιτική συζήτηση τα κόμματα και τα ΜΜΕ, φαίνεται πως αρέσκονται στην πολιτική της τρομοκρατίας και των υπεκφυγών και στην ενημέρωση της τρομολαγνίας…

Κανείς δεν προβληματίστηκε θετικά με την αλλαγή στάσης της Ευρώπης μετά τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και των Αν. Ελλήνων αλλά και πολλών κομμάτων που τελικά μείναν έξω από τη Βουλή. Σας θυμίζω πως μέχρι τις 6 Μαΐου κανείς Ευρωπαίος δεν αναφερόταν σε αλλαγή πολιτικής για τα μνημόνια αλλά αρέσκονταν σε απειλές προκειμένου να ψηφίσουμε μνημονιακά. Ξαφνικά όλοι συζητούν αυτή την αναγκαιότητα. Αντί να εκμεταλλευτούν αυτό και να συζητήσουν επί της ουσίας, οι πολιτικοί παρασύρονται στην αντιδεοντολογική προσπάθεια των ΜΜΕ χαλιναγώγησης των Ελλήνων με σκοπό να ψηφίσουν κάτι άλλο από αυτό που ήδη ψήφισαν…
Αν και γνωρίζω πως θα “τιμωρηθώ” άλλη μια φορά με αποκλεισμό που θα πω τις σκέψεις μου, θα ήθελα εδώ να επισημάνω στα ΜΜΕ που με τόσο απροκάλυπτο και πρωτοφανή φανατισμό υποστηρίζουν το μνημόνιο αλλά και ιδίως στους εργαζόμενους αυτών, γνωστών και αγνώστων, πως είναι πολύ πιθανόν και αρκετά σύντομα να είναι και οι ίδιοι θύματα των αποτελεσμάτων των μέτρων του μνημονίου αλλά ακόμα και να έρθουν αντιμέτωποι με την οργή του εξαθλιωμένου, εξαιτίας των επιλογών τους, τηλεθεατή τους…
Είναι πιθανόν αν και όταν ξαναπάμε σε εκλογές η λαϊκή ετυμηγορία να είναι ακόμα πιο ισχυρή στο να φύγουμε από τα μνημόνια.

Όμως ίσως τελικά να μην μπορέσουμε να φύγουμε από το μνημόνιο ακόμα και αν ο λαός ζήτησε το αντίθετο…

Διότι από ότι φαίνεται η επόμενη χούντα δεν θα έρθει ούτε από στρατό, ούτε από νεοναζί αλλά θα είναι αναίμακτη, μέσα από εκλογές και θα καθορίζεται από τα ΜΜΕ…

Ρε παιδιά, ελάτε να οργανωθούμε να κάνουμε μια κυβέρνηση της προκοπής!!!

Μόλις έλαβε ο Αλέξης Τσίπρας τη διερευνητική εντολή για τη διαπίστωση της
δυνατότητας σχηματισμού κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής,
συναντήθηκε με τους υπόλοιπους αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής και τους
είπε: Ελάτε όλοι να δούμε αν μπορούμε να σχηματίσουμε κυβέρνηση.

Αμέσως ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος σηκώνονται και πάνε προς το μέρος του.
 

Μόλις τους βλέπει ο Τσίπρας τους λέει:

Πού πάτε κύριοι;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σαμαράς - Βενιζέλος : Μα εσύ δεν είπες να έρθουμε όλοι;;;;

Τσίπρας: Όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι εκτός από τους μνημονιακούς!!!!!

Τότε σηκώνεται ο Μιχαλολιάκος.

Τον βλέπει ο Τσίπρας και ρωτάει:

Επ επ επ επ επ!!! γιατί σηκωθήκατε εσείς;;;;!!!!!

Μιχαλολιάκος: Αφού είμαι αντιμνημονιακός!!!

Τσίπρας: Όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι, αλλά όχι και όσοι είναι φασίστες!!!

Εννοώ όσους είναι αριστεροί!!!

Με το που λέει αυτό, η Παπαρήγα πάει να φύγει.

Τσίπρας: Εσείς πού πάτε τώρα;;;;!!!!!!

Παπαρήγα: Αφού δεν είμαι αριστερή εγώ, είμαι κομμουνίστρια!!!

Τότε γυρίζει σε όλους ο Τσίπρας και λέει:

Ρε παιδιά, ελάτε να οργανωθούμε να κάνουμε μια κυβέρνηση της προκοπής!!!

Όοοοοοοοοοοολοιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!

Πηγή

"Ο Νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι" του Μάνου Χατζιδάκι

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

O Mάνος Χατζιδάκις αποδυκνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι' αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. 

Πηγή

ΣΟΚ

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 13/12/1943
13 Δεκεμβρίου 1943 ξημερώματα χτυπούν οι καμπάνες της μητρόπολης και καλείται με...
αυστηρές διαταγές ο πληθυσμός σε συγκέντρωση στο δημοτικό σχολείο, έχοντας μία κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας. Οι Γερμανοί διαχωρίζουν τα γυναικόπαιδα από τους άντρες άνω των 14 ετών. Οι άνδρες οδηγούνται στη ράχη του Καπή, χώρο αμφιθεατρικό, από όπου θα ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν τα σπίτια της πόλης τους, μαζί με το σχολείο, όπου βρίσκονταν οι οικογένειές τους, να καίγονται. Σαδισμός! Ο Διοικητής του γερμανικού αποσπάσματος τους καθησυχάζει λέγοντας πως στο... λόγο της στρατιωτικής του τιμής(!) δεν θα τους σκοτώσουν, αλλά μόνο θα κάψουν την πόλη και θα μεταφέρουν τους κατοίκους σε άλλη πόλη...

Με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο, φορτηγά και ζώα μετέφεραν όλη την περιουσία των Καλαβρυτινών, ακόμα και τα κοπάδια ζώων, γενικά ό,τι πολύτιμο συγκέντρωσαν από τη λεηλασία σπιτιών, Τραπεζών και Δημοσίου Ταμείου.

Ενώ η πόλη καιγόταν, 2.30΄ το μεσημέρι, οι ριπές των πολυβόλων άρχιζαν να ρίχνουν άψυχα τα σώματα όλων των συγκεντρωμένων αντρών και εφήβων. Δίνουν και τη "χαριστική βολή".
Εγκαταλείπουν την πόλη και συνεχίζουν το έγκλημά τους στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας· το έκαψαν, αφού σκότωσαν καλόγερους και προσωπικό. Το ίδιο και στο Μέγα Σπήλαιο.

Στην πόλη οι φλόγες περιζώνουν το δημοτικό σχολείο. Γυναίκες και παιδιά σε αλλοφροσύνη παραβιάζουν τις κλειδωμένες πόρτες ή πηδάνε από τα παράθυρα...

Δεν βλέπουν πουθενά τους άντρες. Αργά το μεσημέρι μαθαίνουν το κακό της μαζικής εκτέλεσης. Ανηφορίζουν την πλαγιά και παγώνουν από το φρικτό θέαμα που αντικρίζουν! Οδυρμός και θρήνος...

Την επόμενη μέρα θρηνώντας απελπισμένα μεταφέρουν τους αγαπημένους νεκρούς σέρνοντάς τους πάνω στις κουβέρτες που εκείνοι είχαν πάρει μαζί τους, κατά τις διαταγές...

Οι αποδεκατισμένες οικογένειες φτιάχνουν πρόχειρα καταλύματα για να μείνουν - είναι και χειμώνας!...

Η πόλη καπνίζει ακόμα από τις φωτιές στα ερείπια. Δυο μέρες κράτησαν οι ταφές. Ατέλειωτες μέρες ο θρήνος...

Όλα αυτά θα πρέπει να τα σκεφτούν εκείνοι που ψήφισαν ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Πηγή

Απόφαση λαού

Οι πράσινες και οι γαλάζιες σημαίες υποστέλλονται μετά από 38 χρόνια και στη θέση τους υψώνονται οι σημαίες της λογικής και της ευαισθησίας! Υψώνονται οι σημαίες της ευθύνης και της ωριμότητας.

Σε αυτές τις εκλογές οι πολίτες αποφάσισαν να στείλουν στην Ευρώπη το μήνυμα που δεν έστειλαν τα τελευταία δύο χρόνια οι πολιτικοί μας. Το μήνυμα ότι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο πρέπει να αλλάξουν πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. Το μήνυμα ότι πρέπει να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τη χώρα μας ως το πειραματόζωο της Ευρώπης και το λαό της ως αποδιοπομπαίο τράγο. Οι πολίτες είπαν με την ψήφο τους αυτά που δεν τόλμησαν να πουν οι υποτιθέμενοι ηγέτες τους...

Η σοφή απόφαση του λαού, δεν επιτρέπει σε κανέναν να πανηγυρίσει σήμερα... Δεν υπάρχει κανένας στους δρόμους... Άλλωστε, όταν ο λαός δεν πανηγυρίζει, πως μπορεί να επιτρέψει πανηγυρισμούς στα κόμματα;  Ο λαός τους αναγκάζει όλους τώρα να βάλουν νερό στο κρασί τους και να συνεννοηθούν. Διαφορετικά, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αν εκείνοι δεν είναι ικανοί να πάρουν τις αποφάσεις που χρειάζεται η χώρα, θα τις πάρει σύντομα και πάλι ο λαός...

Πηγή